“Kaba” is een woord dat “donker, dreigend” betekent en dat nogal toepasselijk de groepsnaam werd voor dit kwartet, dat zich toelegt op de muziek uit dat deel van de wereld, dat wel eens Thracië genoemd wordt: het Balkan-schiereiland, waar Griekenland, Bulgarije en Turkije samenkomen. De muzikanten opereren vanuit Brussel en hebben eigenlijk Isabel Sokol-Oxman als centrale figuur. Zij speelt viool en gadulka -de Bulgaarse knieviool en zingt. Isabel is een heuse wereldreizigster en straatmuzikante, die hier het gezelschap krijgt van Stéphane Diskus -in het Brusselse redelijk bekend als “storyteller”- op Turkse klarinet, en twee Fransen, Gaspard Vanardois op oud en Gabri*el Valtchev op percussie.

Samen -met heel af en toe wat hulp van Cemsid Zejnelov op percussie, werken ze zich in een fijn halfuurtje door zeven composities, waarvan ik vermoed dat ze uit de regionale traditie stammen. Hoe dan ook: de groep weet heel knap die bijzondere sfeer op te roepen, die je associeert met grensstreken: invloeden komen en gaan, houden geen rekening met mensengrenzen en dat leidt tot heel mooie resultaten, waarin nu eens de ene traditie de bovenhand haalt en dan weer de andere. Ze domineren elkaar niet echt, maar ze krijgen om beurten de kans om in de schijnwerpers te gaan staan.

De zang van Isabel is heel soepel en helder en de muzikanten doen hun uiterste best om haar te laten schitteren, iets wat je bij uitstek in deze middens tegenkomt: mensen die hun eigen spel ten dienste stellen van hun medemuzikanten. Ik zag de groet vorig jaar in Gent aan het werk en was live nogal onder de indruk. Een gevoel dat vandaag door dit fijne schijfje helemaal bevestigd wordt: wie zijn mix graag voorziet van de bijzondere Balkanritmes, wie houdt van de typische zang, die je nu eens aan Turkije, dan weer aan Griekenland en in een volgend nummer aan Roma, die zit hier gebeiteld. Knappe (weder)kennismaking !

(Dani Heyvaert)